Nu kan je Kuranda gewoon met de auto gaan bezoeken, maar er zijn nog enkele andere mogelijkheden. Er is de spoorweg, waarop nu nog een oude trein rijdt (de zogenaamde Scenic Kuranda Railway) en een kabelbaan. We kozen ervoor de heentrip met de trein te doen en de terugtocht met de kabelbaan.
De trein vertrok uit een klein station, Freshwater Station, waar we met de bus naartoe werden gebracht. De bestuurder van de bus (Paul) had trouwens maar één arm en was naar eigen zeggen zelf twee keer op de Mount Everest geklommen. Hij vertelde "that it needs an idiot to do that and I am twice the idiot". Geen idee of het waar was, maar vriend google bevestigde dat zijn verhaal waar was. Paul Hockey, zo is zijn volleidge naam, verloor zijn rechterarm aan beenkanker toen hij drie weken oud was en wou met de beklimming geld inzamelen voor kankeronderzoek. Al bij al was de rit interessant, Paul is een halve stand-up comedian. Laat ons zeggen dat de terugweg een heel stuk droger was.
Het interieur van de trein zou uit de jaren 1930 dateren. Elk tweede rijtuig beschikte over een toilet, dus was er redelijk wat verkeer tussen de verschillende rijtuigen. Dat hield onze jongen niet tegen om de hele tijd heen en weer te rennen en de aandacht van de andere reizigers te trekken. Tot hij vermoeid op de schoot van zijn mama in slaap viel natuurlijk.
De trein doet er zo'n 2 uur over om Kuranda te bereiken. De lijn werd eind 19de eeuw aangelegd om de bevorrading van enkele gemeenschappen in het binnenland te verzekeren. De wegen werden tijdens het regenseizoen onbruikbaar en er was zelfs sprake van hongersnood. Uiteindelijk werd beslist een spoorlijn aan te leggen, die door heel onherbergzaam gebied ging. Er zouden zo'n 1500 arbeiders aan werken (wie werk wou, moest wel zijn eigen materiaal meebrengen). De tunnels (15 in totaal) werden allemaal met dynamiet geboord en dan met houweel en schop leeggemaakt. Bij de bouw kwamen zo'n 30 arbeiders om bij ongevallen. Het aantal doden door ziekte, ontbering of slangenbeten is onbekend. Dat was blijkbaar niet zo belangrijk. Nu begin je je dan wel af te vragen waarom die spoorweg werd aangelegd. Dat is heel eenvoudig: goud...
De spoorlijn passeert enkele bijzondere plekken, waar deze waterval er één van is.
Het hoogtepunt van de treinrit is wel Baron Gorge.
Uiteindelijk kwamen we aan in Kuranda, waar we een goede 4 uur konden rondlopen. Het weer was echter gekeerd en het was heel bewolkt. Uiteindelijk is het zelfs gaan regenen, waardoor we niet ten volle van alles hebben kunnen genieten.
Een zicht op de Baron River. Je ziet duidelijk dat het slecht weer is.
Rond 3 uur keerden we terug naar huis, met de kabelbaan. Er zijn twee tussenstation: Barron Falls en Red Station. Barron Falls is eigenlijk de andere kant van waar we vanmorgen stonden. Je kan dus Barron Gorge van twee verschillende kanten bekijken.
Het zicht vanuit de kabelbaan is fantastisch. Je zweeft enkele meters boven het regenwoud en vraagt je af hoe ze dit eigenlijk gebouwd hebben. Blijkbaar is de baan gebouwd in 1991 en is het merendeel van de masten per helicopter geplaatst om de bodem van het woud te beschermen. We zitten namelijk in een nationaal park, Barron Gorge National Park, dat als een van de fraaiste van Queensland wordt beschouwd. We gaan later naar Daintree National Park, dat ook als een van de mooiste wordt beschouwd, dus we zien wel.
Red Station concentreert zich vooral op het regenwoud zelf. Er is een gangpad in de bomen waar je verschillende bomen en planten kan gaan bekijken.
Tot slot komen we dan boven de bewoonde wereld terecht. Dit uitzicht is op zich de trip al waard.
Het is uiteindelijk 6 uur als we terug op de camping zijn, na een scenic tour door Cairns, omdat wij de laatste zijn die moesten afgezet worden. De chauffeur was alleszins minder entertainend dan Marc.
Aangezien het weer slecht is, beslissen we om morgen niet naar het rif te gaan maar een dag vroeger naar Cape Tribulation te vertrekken. Tom wou absoluut daar geraken op deze reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten