Met deze plannen gaan we op weg naar Cape Tribulation. Onze reis brengt ons naar Captain Cook Highway, die vooral een trage, bochtige baan is, maar die ons langs enkele mooie plekjes ten noorden van Cairns voert. Het weer is al een tijdje niet al te best: bewolkt en veel wind, waardoor de foto's ook minder goed zijn.
We moeten uiteindelijk de ferry nemen naar de Cape. De ferry voert ons over de Daintree river, waar redelijk wat krokodillen in zitten. De ferry is de enige mogelijkheid om vanuit Tribulation terug te keren, tenzij je een 4WD hebt. Dan kan je het Bloomfield track naar Cooktown gaan volgen. Het feit dat de ferry de enige terugweg was, zou ons later nog parten spelen.
Daarna rijden we door Daintree National Park, eigenlijk door het regenwoud. Het is een vrij bochtig en lastig parcours, vooral als je niet gewend bent aan de automatische koppeling. We stoppen op enkele plaatsen, onder andere waar we de onderstaande foto's maakten. Het weer was toen iets opengetrokken, waardoor we een mooi zicht hadden.
Na een uiteindelijk nog 30 minuten durende rit kwamen aan op onze camping, net aan het strand. In de verte zie je Cape Tribulation, een goede 6 km verder en te voet bereikbaar. Daar wouden we morgen naar toe gaan.
En daar kwamen we dan de realiteit een tweede keer tegen. Gerben bleek niet 100 % te zijn. Hij had koorts, die rond half 7 's avonds al naar boven 40 was gestegen. We wouden het risico niet nemen in het donker terug te keren, dus bleven we op de camping. Gelukkig voor ons hadden we Perdolan suppo's mee die we hem onmiddellijk hebben gegeven. We hebben ook vochtige doeken onder zijn oksels en zijn liezen gestoken waardoor de koorts tegen 8 uur al gezakt was tot 37. We beslisten toen om de volgende dag gewoon terug te keren en onze plannen voor Tribulation zo te laten.
Na 11 uur namen we Gerbens koorts opnieuw. Die was intussen tot 39 graden gestegen! Toen bleek dat de ferry slechts tot middernacht werkte en pas voor een ambulance of de politie zou gaan varen. De campingverantwoordelijke onderhandelde nog met de ferry-eigenaar, die dan nog een goede 100 dollar vroeg om zijn protocol te doorbreken. Je kan je voorstellen dat de emoties bij ons heel hoog opliepen, zeker wetend dat een kind met hoge koorts er mentaal gevolgen van kan overhouden. Ten einde raad hebben we de ambulance dan maar gebeld, hebben we alles ingepakt en vertrokken we naar de ferry. Tom reed in het midden van de weg met volle lichten. Gelukkig konden we toen de afgronden naast de weg niet zien. We bereikten goed en wel de ferry en Valerie ging mee met de ambulance. Tom volgde met de camper naar Mossman Hospital, op 100 kilometer van Tribulation! Dit was het eerste hospitaal dat we tegenkwamen. Op Tribulation zelf was er slechts van 9 tot 5 een verpleegster aanwezig. De dokter was al eerder geschrapt wegens besparingen!
Uiteindelijk bleek Gerbens koorts gezakt te zijn tot een ongevaarlijke 37. Hij werd onderzocht en bleek dat hij een virale infectie had die vermoedelijk gecombineerd met de warmte de koorts had opgewekt. Om 3 uur verlieten we het hospitaal, zonder een mogelijkheid om naar de camping terug te keren (de ferry werkte pas vanaaf 6 uur). We hebben ons dan maar aan de kant van de weg gezet en enkele uren gebushcamped.
oeps, even een paar dagen blog-lezen overgeslaan en dan dit. Altijd paniek hé bij zo'n kleine mannen met hoge koorts.
BeantwoordenVerwijderenNu bekijken we het als een avontuur... Op het moment zelf waren we inderdaad iets minder gerust. Onze Gerben heeft ons al ettelijke keren in de spoed doen belanden, voor én na zijn geboorte.
BeantwoordenVerwijderen