31 augustus: rustdag

Gisteren was heel intens, voor iedereen. We hebben daarom, ook omdat het ons hier zo beviel, beslist om nog een dag te bijven en wat uit te blazen. Tom zou wat aan zijn verslag over het congres werken en Valerie ging met Gerben naar de eendjes kijken.

Voor wie geïnteresseerd is: het verslag van maandag 20 augustus (workshop over digitaal archiefbeheer) is klaar! Kijk naar de posts van 20 augustus, één daarvan is het verslag van de workshop. De andere verslagen zullen nog wat op zich laten wachten.

We oefenen ons ook in het koken op een electrische barbecue. Gerben vond het alvast heel lekker!

30 augustus: yes, we have

Vandaag herorganiseren we de camper. We hadden, althans volgens Tom, een goede indeling, maar die bleek toch niet te volstaan. Valerie heeft zich daarom gebogen over het organisatieprobleem en de campervoorraden herschikt, zodat alles logischer zat. Tom doodde de tijd met de was doen, dat moet ook gebeuren. Een strijkende man lokt blijkbaar redelijk wat bekijks op een camping.

Om 12 uur kwam dan het verwachte moment. We werden aan de camping opgehaald door een taxi en naar de jachthaven van Hervey Bay gebracht. Daar begon ons "whale watching" avontuur. Een groep mensen uit Rockhampton, Queensland, was ook van de partij. Onze kleine man had meteen weer alle aandacht. Mama Valerie werd "cute" en "adorable" echt wel een beetje beu. Echt alles hadden ze gezien, gedurende de ganse trip.

De tocht begon vanuit Hervey Bay en bracht ons naar het hart van Hervey Bay. Ja, de baai en de stad hebben dezelfde naam :-)

De eerste tekenen van een walvis waren redelijk onbeduidend:

Tot er iets opdook:

Ze waren zelfs met twee.

Gerben vond het fantastisch, hij wandelde als een echte zeeman over de boot, hoewel die redelijk schommelde. Waar nodig kroop hij zelfs! Hij heeft trouwens enkele walvissen van heel dichtbij gezien. Hij stond op het voordek, met beide handjes op de reling, naar het water te turen. En plots dook er een walvis op, heel dichtbij. Onze kleine man was verrukt! Jammer genoeg hebben we daar geen foto's van.

De walvissen lieten zich nog vaak zien gedurende de bijna 4 uur durende tocht. De foto's die we konden nemen, doen eigenlijk afbreuk aan onze ervaring. Het was heel intens en leuk!

We hebben nog filmpjes ook, maar die kunnen we door de grootte niet posten.

29 augustus: a long way ahead

Vandaag was de laatste dag in Rainbow Beach. De kamproutine neemt het van ons over: eerst de basisklussen zoals douchen (met Gerben een opgave in wat een zwembaddouche is), opruimen van de bedden, ontbijten, ... Dan kamp opbreken om te vertrekken. We brengen eerst een bezoek aan Inskip Point waar de ferry naar Fraser Island vertrekt. Langsheen de smalle landtong zijn er verschillende kampeerterreinen, zonder faciliteiten, waar blijkbaar redelijk wat mensen verblijven. We hebben een zicht op Fraser Island vanaf dit punt, dichter gaan we niet geraken. We zijn niet van plan er een bezoek aan te brengen, te veel platgetreden paden naar ons gevoel.

En dan beginnen we aan  ons lange,lange weg naar  Colorado ( grapje: Hervey Bay natuurlijk). It's a long,long way to Hervey bay. And were gone camp there on a big 4 holidaypark! Het was echt wel een lange weg naar onze nieuwe bestemming. Uren gereden langs een geplaveide weg aan 100km/u en hoofdzakelijk heel grote opleggers met lange bomen tegengekomen in ons traject. Dit hadden we in Vlaanderen nog nooit gezien. Op een afstand van 50 km amper verkeerslichten tegenkomen. En in vergelijking met ons belgenlandje ook heel weinig mensen. En waar er wegenwerken waren (vrij regelmatig,maar niet storend) stonden mensen met een bordje slow of stop. Heel grappig: je kan deze mensen inhuren bij een bedrijf om de vervanging te doen van de plaatselijke verkeerslichten die ze bij ons plaatsen tijdens wegenwerken. En zo zijn er terug een aantal werklozen minder ;-)

De weg was eindeloos lang, maar aangenaam om te rijden. Waar er borden stonden ' though road' zei ik tegen Tom: hier noemen ze dit moeilijk wegen, maar in Vlaanderen is dit de doorsnee weg. Weet je, zo'n weg waar hier en daar putjes gevuld zijn met cement. Langs de baan ellenlange kilometers van geplante bomen. Duizenden in een rechte lijn! En midden in dit grote natuurspectacel een kleine camper met enkele belgen. En een van deze drie belgen deed vandaag iets speciaals: hij deed zelfstandig- en zonder medeweten van mama en papa- een schoentje uit! GRAPPIG!!

Aan het einde van een lange rit, kwamen we aan in Hervey Beach. Een prachtig campeerterrein met toddlerspool, BBQ, speelterrein en een Nederlandse mevrouw die nog in Terneuzen had gewoond. Eindelijk nog eens praten met anderen in een taal die ons eigen is. Leuk! Ikzelf was in de wolken van onze-eigen te kiezen- plaats op het terrein. Vlakbij de toiletten. Tja, als je al elke nacht uit je bed moet, een trui en pantoffels aandoet, vijf minuten moet  stappen om dan een code in te typen om naar het WC te gaan, dan ben je blij dat je gewoon het  baantje moet oversteken en zonder code binnen kan gaan. Het is dan ook een verademing om te merken dat je niet alleen kan wassen en drogen, maar er  op de strijkplank ook effectief een strijkijzer staat. Morgen kunnen we ons nog eens laten gaan ;-)

Tom,Gerben en ik kijken erg uit naar morgen. We boekten een halve dag om naar de walvissen te gaan kijken in de buurt. De optie tussen de twee aanbieders was vrij snel gemaakt. We kozen voor degene die ook een lunch en teatime aanbood. Wat had  je anders gedacht? Vier uur op het water met de walvissen en de dolfijnen rond de boot. Hopelijk worden dit fantastische foto's en kunnen we jullie laten meegenieten...

En als afsluiter van de dag gingen we uit eten. Tom at de lieve kleine kangeroe op en ik het marokaans lammetje. Onze kleine man koos voor de worstjes en liet de wortelpuree aan de kant.

En o ja: Tom  zette als een  professional onze tent aan de camper op. Ik keek met een goed gevoel toe en fier dat ik was... tot er een koppel passeerde die nog een verhuurfirma van onze britz hadden gehad en opmerkten dat de touwen omgedraaid moesten worden. Deze vriendelijke mensen hielpen ons.

Tot slot nog enkele fotootjes?

EN AAN ALLE LIEVE OMA'S,OPA'S,MEME'S,PEPE'S,NONKELS EN BOMMA'S WIL IK-GERBEN HAECK- NOG EEN LIEVE ZOEN GEVEN! XXX

28 augustus: Op avontuur

Zoals we eerder al zeiden, hadden we vandaag niet echt een idee wat we zouden doen. We wisten wel dat er een grote zandduin in de buurt was, Carlos Sandblow, maar verder hadden we geen idee. We zijn dan maar naar het toeristisch informatiecentrum gegaan, waar twee aardige dames ons allerlei tips gaven wat we konden doen. Ze raadden ons zeker aan om naar Carlos Sandblow te gaan. We moesten daarvoor even te voet gaan, eerst over de straten en daarna een voetpad door het bos of woud. Dan kwamen we op de zandduin terechtt. Die is blijkbaar een van de grootste van de wereld. Hij werd ontdekt door Cook en werd genoemd naar een bemanningslid van het schip van Cook. Gerben had het meteen naar zijn zin en wil vermoedelijk een gelijkaardige zandbak voor zijn tweede verjaardag.

Het uitzicht is adembenemend. Er komen bitter weinig toeristen naar Rainbow Beach en nog minder naar de plek waar we toen waren. Toch is het meer dan de moeite waard. Deze foto doet het uitzicht trouwens geen eer aan.

Je kan niet helemaal tot aan de oceaan omdat er blijkbaar kliffen zijn ontstaan in het verleden. Toch kun je een hele tijd op de duin doorbrengen. Afdalen is daarbij nog het makkelijkst, maar terug naar boven gaan, met een kind dat terug naar beneden wil op de arm, is al wat lastiger.

We ontmoetten er ook twee aardige Australiërs, uit Melbourne, die maar al te graag een foto van ons drie wouden maken.

Op de terugweg naar de camping kwamen we door een straat met het volgende uitzicht. Er zijn heel wat huizen te koop in Rainbow Beach, er zijn wat projecten, maar op zich is de regio nog niet echt ontwikkeld. Het lijkt allemaal wat meer ongerept dan in Caloundra.

Een andere tip van de dames in het toeristencentrum bracht ons naar een "creek" verborgen in de bossen buiten Rainbow Beach (ongeveer 8 kilometer buiten de stad). Het water is er enorm helder en je kan er in zwemmen, als je de kou aankan, want het water voelt eerst ijskoud. Gerben heeft even pootje gebaad en heeft dan een duik genomen in het water. Hij was er dol op.

Terug naar Rainbow Beach hebben we enkel nog wat inkopen gedaan voor onze laatste activiteit, een barbecue in de avond. We deden een poging om een gasbarbecue te gebruiken. Dat lukte vrij goed, zelfs in die mate dat Tom er croque monsieurs op kon maken.

Morgen breken we kamp op. We gaan naar Hervey Bay, om walvissen te zien en eventueel naar Fraser Island te gaan, 's werelds grootste zandeiland.

27 augustus: op naar Rainbow Beach

Vanochtend namen we afscheid van de buren in Dicky Beach. Gerben kreeg zelfs een kaartje met een koala erop als afscheid van twee lieve mensen uit Adelaïde. De volgende uren waren we op weg naar een nieuwe bestemming met een toverachtige naam: Rainbow Beach. De plaats dankt zijn naam aan de rotsachtige kliffen die verschillende kleuren hebben. Er was een korte weg, maar die ging volgens onze persoonlijke leidraad door een nationaal park over onontgonnen gebied. Daarom kozen we voor een omweg via Gympie.

De afstanden zijn hier groter dan in België. Valerie merkte grappig op dat het hier precies op de Vlaamse Ardennen lijkt. Ze had het nog maar pas gezegd of we kwamen een dorpje met de naam Mullem tegen... Wat zou het zijn om hier fietskoerier te zijn? Vooral de uitgestrektheid van de weg is opvallend.

Na enkele uren kwamen we dan aan in Rainbow Beach. We hadden geluk, we konden een plek voor onze camper krijgen, met een mooi zicht op de oceaan. We horen die nu in de verte op het strand beuken.

We namen de tijd om het dorpje of stadje, geen idee wat eigenlijk de status van Rainbow Beach is, te leren kennen. We wandelden tegen de avond ook even langs de zandduinen. Gerben had het naar zijn zin. De dagen beginnen naar ons gevoel al langer te worden: het was pas om kwart na 6 pikdonker. Dat is zowat het enige nadeel aan Australië in de winter: de korte dagen.

Morgen blijven we hier. We zien nog wel wat we gaan doen.

26 augustus: is this paradise?

De nacht is goed verlopen. We hebben goed geslapen, Gerben in zijn tent op het bovenste bed en wij op het onderste bed. De ochtend verliep ook goed, buiten dat Gerben van de trap van de camper is gevallen. Niets ergs, maar hij was toch serieus geschrokken.

Voor de nieuwsgierigen, dit is een beeld van het uitzicht van waar onze camper staat.

We hebben een goed plaatsje voor schaduw, 's morgens toch. In de namiddag hadden we de zon aan de kant die je op de onderstaande foto ziet.

De weg naar de winkel:

En Gerben heeft zich goed aangepast aan het leven op de camping: boterhammetjes eten in de zon :-)

Maar het is ook leuk om onder de boom te zitten.

In de namiddag hebben we met de kleine man op het strand gezeten.

Hier de voetsporen van onze kleine man in het zand. Moesten we hem niet tegengehouden hebben, hij was in het water gelopen.

25 augustus: op weg

Vandaag was een dag van stress. Stress om op tijd uit de kamer te zijn, zodat we geen extra nacht aan ons broek krijgen. Stress om dan later te moeten rijden aan de linkerkant, met een stuur aan de rechterkant van de wagen. Maar het is allemaal in orde gekomen. We hebben onze hotelkamer ingeruild voor een rijdend hotel en het bevalt ons.

We hebben de halve dag nodig gehad om de kamer op orde te krijgen. We hadden wel eerst ontbeten, samen met een Finse archivaris die Tom op het congres was tegen gekomen. Zij vertrok dezelfde dag nog terug naar Helsinki. Uiteindelijks stonden we tegen kwart voor 12 beneden aan de balie van het Ibis hotel. We regelden een taxi en konden dan vertrekken.

Volgens onze gegevens was het depot waar we onze camper konden ophalen ergens in Eagle Farm. Toen we daar aankwamen, was er niets te vinden. Blijkbaar waren ze naar een andere site, weliswaar redelijk dicht in de buurt verhuisd. Dat was, volgens de mensen van Britz al een goede 2 jaar terug, maat Thomas Cook was daar precies niet van de op de hoogte. Maar goed, we konden onze camper oppikken. Dan begon het tweede deel van onze stressvolle dag: bepalen wat we wel en wat we niet zouden meenemen én alles dat we meenemen een plaats geven in wat op het eerste zicht toch een redelijk klein ding lijkt te zijn.

Enkele foto's van onze rijdende keuken, living en slaapkamer:

Voor de fans van Gerben, een foto van Gerben terwijl hij wacht op ons die druk bezig zijn te bespreken waar we wat gaan steken.

Uiteindelijk konden we vertrekken rond 4 uur. We namen ons voor niet al te lang te rijden en snel naar een kampplaats te gaan. We hebben we een kleine tussenstop moeten doen voor de fruitpap van de kleine man, maar dat was slechts een kort intermezzo.

Uiteindelijk belanden we in Caloundra, op een goede 80-90 kilometer van Brisbane. We kwamen rond kwart voor zes aan in een camping, net op tijd want de receptie ging sluiten. We konden nog kiezen tussen een kampplaats met stroom op het ene eind van de camping en een gelijkaardige plaats op 50 meter van het strand. Wat zouden we nu kunnen gekozen hebben... Jammer genoeg was het al donker, dus vanuit onze slaapkamer (de living ligt onder ons bed nu) kunnen we strand niet zien. De boten die buiten de haven van Brisbane liggen te wachten om binnen te komen, kunnen we door hun lichten in de verte wel zien.

We hebben heel vriendelijke buren. Ze waren direct bereid om een newbie in "camping" enkele nuttige lessen te geven. Les één was alvast: sluit eerst de stroomkabel aan je camper aan vooraleer die aan het stroomnet te koppelen. Ze raden ons aan om in de nabijgelegen surfclub iets te gaan eten. Dat hebben we uiteindelijk ook gedaan, hoewel het meer op een speelhal leek dan een surfclub. Het eten was echter goed en de muziek van de didgeridoo en een daarop wiegende Gerben maakten het een gezellige avond.

We liggen nu in ons bed en gaan straks slapen. We zijn benieuwd wat ons eerste zicht op de zee zal zijn. We hebben alvast beslist hier nog een dag te blijven en Gerben zijn eerste ervaring met het zand te geven.

Tot morgen.

24 augustus: een raadsel...

Een vraag: wat doen jullie op een winteravond, om 19u30, wanneer het al donker is?
Ons antwoord: gezellig onder een dekentje voor de TV met ons tweetjes. Helemaal afgesloten van de directe omgeving, en dit voor enkele maanden tot de donkere wintermaanden achter de rug zijn. Dit na een vermoeiende dag op het werk, van en naar huis, zittend in de file of in een overbevolkte trein met vertraging.
Brisbanes answer: Drie avonden per week genieten van een lekkere maaltijd in de openlucht bij een gezellig verlichte riverside met familie, vrienden, buren, ... of genieten van een openluchtconcert waarbij fleeces op de graspleintjes tentoongespreid worden. Veel minder eenzaam en afgesloten van de directe omgeving, maar ook veel minder koud. Een gemiddelde temperatuur van 24° in de vooravond!
Mijn reflectie: misschien moet er toch eens nagedacht worden over hoe geïsoleerd wij Belgen leven in Vlaanderen en hoe dit meespeelt in vooroordelen, racisme, gevoel van bedreiging. Alleen al hierom zou ik verhuizen naar de andere kant van de wereld! Hoe kan de wereld anders zijn...

Vandaag startte de dag met een vermoeide Gerben die na het ontbijt nog enkele uren sliep. In de namiddag gingen we wandelen in een voor ons minder gekende buurt van Brisbane en genoten we van de natuur, de vriendelijke mensen en het gelach van onze kleine man in de buggy. Echt iedereen is hier vriendelijk, maakt oogcontact en vraagt (net iets te vaak) of ze me de weg moeten uitleggen. Ik kijk graag eens op een plannetje om te leren kaartlezen ;-)

In de avond werd het verradelijk met onze talen. We aten in een Frans restaurant, waar er een serveerster uit Lille werkte. Engels, Frans en Nederlands door elkaar mengen, het is toch wat. Maar onze talen worden sterk geoefend. En het eten met de crème brulée was  ook overheerlijk. En in het terugkeren zakten we af naar South Bank, waar er een gezellige drukte heerste, vandaar dan ook de bovenstaande bedenkingen. We konden ook kort praten met een koppel uit een stadje buiten Brisbane, die op zoek waren naar het concertgebouw, waar een uitvoering van de Hamburg Philharmonic zou doorgaan. Wij hadden idee waar dat was, maar wisten het niet precies en gingen dan maar samen met de mensen in kwestie naar de plaats waar ze in ons idee moesten zijn. We moesten toch terug langs die weg. De man bleek een geïmmigreerde Duitser te zijn, die reeds 52 jaar in Australië woonde. Hij sprak vol lof over zijn nieuwe thuisland.

@Wim: wanneer Tom je nog eens de opmerking geeft dat je frans praat tegen ons, mag je er hem gerust attent op maken dat hij in het Engels tegen zijn vrouw praat. Wat verwarrend om je te concentreren op de boodschap.

Tom is deze morgen vroeger vertrokken dan eerder deze week. Hij moest al om kwart voor 9 in het conventiecentrum zijn om te vertrekken voor een bezoek aan Queensland State Archives. Het gebouw van de archieven van Queensland ligt ongeveer een halfuur rijden buiten het centrum van Queensland, in het midden van de bush. Op zich is dat al bijzonder. Het gebouw dateert uit 1992 en recent werd er een bijkomend gebouw aan gekoppeld. Enkele sfeerbeelden van het bezoek:

Een groepsfoto van de bezoekende groep: een bont gezelschap van Finnen, Duitsers, Russen, Thai, Koreanen en één Belg.

"Look at the size of that corridor"

Ontvangstruimte van de nieuwe archieven.

Om te tonen dat in Australië dezelfde problemen als hier zijn: afwijkende formaten, met beschadigde banden, die dringend moeten gerestaureerd worden.

Het was een bijzonder interessant bezoek. De grootste problemen voor SQA zijn vooral vocht en dus schimmels en de droogte op andere momenten. QSA beschikt over een installatie om te vergassen: beschimmelde archieven kunnen in beperkte mate worden behandeld door QSA zelf. Laat ons zeggen dat ze een installatie hebben, waarvan de meeste archivarissen enkel kunnen dromen. Jammer genoeg waren er geen vacatures op het moment. Een volledig verslag, met meer foto's, wordt opgemaakt. De geïnteresseerde lezer laat best een bericht achter.

In de namiddag sloot Tom zich nog op het laatste moment aan bij een workshop over ICA Requirements voor Records management in electronic office environments, module 3. Meer informatie hierover volgt later in een bijkomende, extra post.