21 en 22 september : terug naar België

Vandaag keren we terug naar Europa. Met spijt in het hart gingen we naar de luchthaven om aan de terugtocht te beginnen. De eerste vlucht, naar Singapore, vertrok om kwart voor drie en zou er na 8 uur om iets na 8 uur 's avonds aankomen. Onze tweede vlucht vertrok dan iets voor middernacht om na 12 uur rond 7 uur 's ochtends in Schiphol aan te komen.

Gerben heeft zich naar goede gewoonte goed gedragen. Tijdens de eerste vlucht heeft hij wel niet geslapen, maar heeft hij steeds flink gespeeld. Kort voor het landen viel hij uiteindelijk dan toch in slaap en zelfs het opstijgen van onze tweede vlucht kon hem niet echt wakker krijgen. De driftbui van een klein meisje, ongeveer van zijn leeftijd, kon dat echter wel. Een fles melk kon de meeste problemen verhelpen en uiteindelijk heeft onze kleine jongen toch een goede 8 van de 12 uur vliegen gewoon geslapen.

In Schiphol begon het moeilijkste deel. Tot dan hoefden we enkel onze handbagage rond te slepen, maar nu moesten we ook drie koffers beginnen meenemen. We zouden de trein naar Antwerpen nemen met onze stapel zakken en koffers. Hoe we snel en vlot uit de trein zouden geraken was ons al redelijk onduidelijk.

We werden echter geconfronteerd met de behulpzaamheid van allerlei mensen. We waren vergeten water te kopen voor Gerben in de luchthaven en een vriendelijke dame die in Dordrecht moest afstappen, kwam snel terug met een kleine fles water voor onze man. Enkele behulpzame Grieken en een Antilliaanse hebben ons in Antwerpen geholpen om onze valiezen uit te laden. Mits wat kunst en vliegwerk haalden we de trein naar Gent en konden we tegen 2 uur 's middags de deur van ons huis opentrekken.

Gerben bleek een heel flinke helper, zoals dit filmpje aantoont:

20 september : terug naar Brisbane

De laatste dag in onze camper. We moeten ons huisje inleveren voor 2 uur. We moeten eerst wel nog wat opruimen en oplappen (extra plakband op de buitenkant plakken om de boel bijeen te houden :-) ). We kunnen de laatste keer vertrekken rond 10 uur. We zouden dan de laatste 80 kilometer naar Brisbane in een klein uurtje moeten kunnen doen.

Dat was echter zonder onze ongelooflijk goede GPS gerekend. Die wist op een bepaald moment weer eens niet waar we zaten en we hebben enkele keren moeten rondrijden. Iets later dan gepland zijn we bij Britz aangekomen. Daar moesten we nog onze valiezen inpakken en konden we daarna met een taxi naar ons hotel.

Veel hebben we daarna niet meer gedaan. Tegen de avond beslisten we om met de ferry naar het centrum van de stad te trekken en nog eens in het restaurant van het IBIS-hotel te gaan eten. We werden er met open armen ontvangen door de obers, die nog perfect wisten wie we waren. Bij het teruggaan naar het hotel konden we nog een deel van de lasershow in kader van Brisbane Festival meenemen.

Nu is onze reis echter wel echt afgelopen!

18 september: van Kingaroy naar Landsborough

Ik kan gerust stellen dat we vandaag misschien wat ongestructureerd aan de dag begonnen zijn ;-)

Gisterenavond merkten we dat alle bakkers op onze lange weg ( waarvan vele km tussen de velden lagen) uitverkocht of gesloten waren. Hierdoor was er deze ochtend geen brood voorhanden. We gaven Gerben een flesje melk, maakten ons klaar en reden naar Woolworths. Met veel plezier merkten we dat deze gelegen was is het complex BigW. Eindelijk! EEN EXCUUS OM EENS TE GENIETEN VAN EEN HEERLIJKE ONTBIJTKOEK,vers van de Brummy's bakkerij in het complex. Dit na de boodschappen en het nemen van een cappucino en een warme chocolademelk in een gezellig koffiehuisje in het complex.

Gerben was niet te houden! Na een duidelijk signaal dat hij wou proeven van de chocolademelk, was hij niet meer te stoppen. Smaken dat het deed. Zijn flesje water stond al snel aan de kant. Mama deelde met veel plezier haar beker. De boterkoek hield ze zorgvuldig uit het zicht van de kleine man. Kwestie dat hij niet te veel suikers binnen zou krijgen.

Tijdens de rit, kwamen we wegenwerken tegen. Onnoemelijk grote werken boven en naast ons waren aan de gang. Zoals je misschien kan zien, plaatst men wanden tegen de rotsen om erosie en het naar beneden komen van stenen,... te verminderen. Over een grote afstand, zag je ook dat er gleuven werden aangelegd in het gebergte om het water gecontroleerd naar beneden te laten komen. Indrukwekkend!

Een van de dorpjes waar we doorreden, stond schril in contrast met de anderen. Het dorp noemde Blackbutt  en het leek wel eentje uit de far west. Alle lokale handelszaken hadden 'butt' in hun naam. Best grappig. 

Na een rit van een drietal uur, kwamen we aan op onze bestemming. Van hieruit zouden we de volgende twee dagen de laatste toeristische uitstappen doen. Vandaag op ons programma: glass house mountains!
Een keten van vulkanische proppen in de buurt. We bezochten in eerste instantie het informatiecentrum. Terwijl papa Tom de lokale gids bevroeg, puzzelden Gerben en mama de juiste dinosaurus op de puzzelwand. Gerben besloot dan ook eens de brochures te bekijken ;-)

En dan gingen we op weg voor een leuke en ontspannende uitstap met de camper! Alvast enkele sfeerbeelden.

Gerben charmeerde weer eens! Dorothy en John konden niet weerstaan aan het nemen van een foto van hem. Wij namen er dan ook maar eentje van hen. Ze waren vergezeld van een Rosemary uit het zuiden van Australië. John is oorspronkelijk, zoals zovele immigranten, van Duitsland.

 De glass house mountains werden aanzien als de pijlers die de 'vault from heaven' waren. Een beetje de pijlers waarop de hemel rust. De aboriginals beschouwen deze plaats dan ook als heilig en hadden wellicht minder graag al de toeristen op hun heilig domein gezien.

En kijk eens naar deze leuke video van onze 'little charmer'. Zoals nog al enkele keren opgemerkt, loopt en kijkt onze zoon graag naar de meisjes. Echt lachwekkend hoe hij telkens non-verbaal communiceert met hen.

Na het bezoek aan de glass house mountains reden we verder langs een uitgestippelde route waarop enkele look-outs lagen en Tom heel professioneel op hellingen en dalingen reed tussen 6 en 12%. Na een veilige thuiskomst maakten we een lekkere warme maaltijd en kropen onder het donsdeken voor een wellicht koude nacht.

16 en 17 september: een brief

Beste familie,
Beste vrienden,
Beste collega's,
Beste mensen,


Het is momenteel maandag 17 september, 21u20 's avonds en ik zit in ons camper naast twee slapende mannen. De ene al iets groter dan de andere, maar allebei even lief en zorgzaam voor hun vrouw en mama. Stilletjes aan, dringt het tot ons door dat ons avontuur naar zijn einde loopt en Vlaanderen naar ons lonkt.

De twee afgelopen dagen waren we met zijn drietjes vele uren op de weg, terug richting Brisbane. De plaats waar ons verhaal down under begon en ook afloopt. Deze uren gaven voldoende ruimte om terug te blikken naar deze 5-veel te korte- weken en onze toekomst.

We kunnen met zijn drietjes beamen dat het leven hier ons wel beviel. We waren samen, dag en nacht, in een veel te kleine ruimte. Ja, we noemden het in het begin 'the little home of horror'. Bukken,draaien, zoeken naar ruimte om iets weg te bergen in een camper met twee verdiepingen, het is niet altijd even evident! Maar we vonden vrij snel onze manier van werken en geraakten geroutineerd in het zetten en afbreken van Gerbens slaapkamer op het eerste verdiep. De naam veranderde reeds naar 'the little house on the prairie'.

Als ouders merkten we dat onze kleine spruit een hele verandering onderging in deze vijf weken. Wat hebben we een lief en zorgzaam kind. Uren konden we rijden met een zoon die sliep, naar de weg keek, zijn schoentjes opende en dichtdeed, sliep, naar de weg keek,sliep, zong voor mama en papa,... We lachten zelfs toen we zagen dat hij 'grote manieren kreeg'. In zijn autostoel zittende, beentje over  het ander gekruist en beide armen achter het hoofd. Ik hoor mijn eigen broer al zeggen-' hij is aan het chillen'. En dat kleine paggadertje wist de  harten te stelen van veeeeeeeeeeeele vrouwen door te wuiven, te zingen en naar hen toe te gaan met zijn brabbeltaaltje. Soms in het nadeel van ons pedagogisch project, merkten we dat hij op de  'naughtystep' zat, of we hem negeerden in het hotel en de vrouwen dichtbij naar hem zaten te wuiven en lachen. Daar ging het effect van ons negeren of straffen om negatief gedrag af te leren.Maar alhoewel Gerben ook doorheeft wat driftbuien zijn en soms deze eens in de praktijk wil brengen, zijn we heel fier op hem. DAt kleine mannetje start in minder dan een jaar met schoolgaan. Wat ben ik blij dat ik zo intens deze vakantie kon beleven met hem.

Als vrouw van een heel erg lieve man, kan ik alleen maar schrijven dat hij me heel gelukkig maakt. De tijd dat we weg zijn van werk, huishouden, programmeeropleiding, lerarenopleiding, en terug keren naar uren tijd voor elkaar, deed deugd en doet beseffen dat we het goed doen en elkaar heel graag zien.

Als we eerlijk zijn, denk ik dat een eventuele verhuis naar hier mogelijk zou zijn. Maar er is zoveel goeds dat ons bindt in België, dat het hier nooit zo goed kan zijn als thuis. Alle mensen om ons heen, die we door de drukke agenda's heen vaak te weinig zien, maken dat we nu al terug kijken met een goed gevoel naar 21 september.

Als afsluiter van deze-wellicht te lange- brief, toon ik jullie nog enkele foto's van onze afgelopen twee dagen.

Groeten en tot binnenkort,

Valerie

De omgeving van het campervanpark in Bowen hadden we niet verkend, gezien dit slechts een punt was om te slapen en door te reizen.Bij vertrek merkten we echter dat we in een mooie omgeving zaten. Jammer genoeg hadden we al uitgechecked en konden we het domein niet meer op om achter de omheining te wandelen.

Op lange en saaie routes kom je verschillende soorten verkeersborden tegen die je aanmanen om te rusten. Dit hier is een eerder saai voorbeeld, maar je vindt er ook met raadseltjes (bv hoe noemt de hoogste berg van Queensland) of eerder 'shockerende' teksten (bv break your drive to survive). Je komt ook soms opeenvolgende borden tegen, die de stem van een kind,moeder of vader weergeven. Bv ' How long to  go,dad?' 'Are we there yet?' Als je geen zagend kind hebt, kunnen deze het gezeur vervangen!

 Zie foto 1

Tijdens de lange ritten, namen we soms een pauze voor een stukje fruit. Best handig om je eigen frigo mee op baan te hebben.  EEn eetcultuur hebben ze hier niet echt. Het enige wat je hier om de haverklap ziet terugkomen zijn: Mc Donalds, Hungry Jacks (hamburgerrestaurantketen) en Red rooster (kippenrestaurant).

Veel groenten en fruit kom je daar niet tegen!

 De overheid installeert huisjes met sanitair en een klein speelterrein om ervoor te zorgen dat chauffeurs een gratis koffie krijgen. Dit om de risico's op ongevallen op lange trajecten te verminderen. In de maand dat we op weg zijn, zijn we wellicht 10 huisjes tegen gekomen, maar geen enkel was open. We vermoeden dan ook door de crisis die hier heerst en de daarbij horende besparingen, dat de huidige regering van Queensland dit stopgezet heeft.

 Na dagen gereden te hebben op Bruce Highway, en duizenden bomen gezien te hebben, namen we een andere route. Dit op aanraden van aardige mensen die we ontmoeten op de vorige camping. De bossen werden veranderd in kilometers velden en weiden. Wist je trouwens dat in Australië er- volgens informele bron- 23 miljoen mensen wonen op een oppervlakte zo groot als Europa? Mensen kijken nogal raar op als we vertellen over een bevolkingsdichtheid van 300pp/km2. Ze denken dat wij op elkaar gestapeld liggen in België! En nog raarder kijken ze als we vertellen hoe onze staatsstructuur en de voorbije regeringsvorming gelopen zijn.
.

Op een onverwachts moment tover ik de camera boven en verras ik Tom met een korte vraag. Ik dacht dat jullie het wel eens leuk zouden vinden om ons te horen!

15 september : The way back

1700 kilometer, dat is de afstand die we moeten overbruggen. Op 20 september moeten we onze camper afgeven in Brisbane en we zijn daar nog heel erg ver vanaf! We hadden er al over nagedacht en hadden een plan. We zouden de afstand op 5 dagen doen, in enkele gelijke etappen:
- Cairns - Townsville
- Townsville - Mackay
- Mackay - Rockhampton
- Rockhampton - Bundaberg
- Bundaberg - Brisbane
Brisbane zouden we op de 19de bereiken, ruim op tijd dus. We hebben, naar goede gewoonte, dat plan uiteindelijk gewoon naast ons neer gelegd. In de buurt van Brisbane is Australia Zoo. Daar zouden we nog graag eens naartoe gaan, maar dan moeten we wel een dag winnen op ons schema. We mikken vandaag dus niet op Townsville, maar op Bowen een goede 200 kilometer verder.

De weg voert ons opnieuw over Highway 1, Bruce Highway. Het zicht is nog steeds adembenemend.

De nodige tussenstops om de inwendige mens te sterken, zijn natuurlijk ook noodzakelijk!

Uiteindelijk komen we om 5 uur aan in Bowen, in een camping aan de oceaan. Morgen volgt een nieuwe etappe, waarbij we hopen tot Rockhampton op te schuiven. Dan hebben we al 1000 kilometer achter de kiezen en hebben we 1 dag gewonnen!

Voor wie twijfelt, Gerben is heel rustig tijdens lange autoritten. We vermoeden dat hij slaap inhaalt!

14 september : genieten van een mooie dag

Het weer was vandaag gekeerd. Weg waren de wolken en de iets lagere temperaturen. De zon brandde volop en er werd in de camping 30 graden genoteerd. We hadden vandaag niets echt gepland. Tom had wel een idee wat we konden doen: een bezoekje aan Bramston Beach (60 km ten zuiden van Cairns), een waterval daar in de buurt, gevolgd door een nationaal park met kratermeren en nog wat andere dingen. Veel te veel, maar hij kan zich soms eens vergalopperen in zijn enthousiasme. Aangezien Gerben toch wat last van de warmte begon te krijgen, beslissen we dan maar alle aandacht aan hem te wijden en met hem te spelen. We zijn enkel nog minigolf gaan spelen toen onze kleine man sliep. Door de warmte duurde zijn slaap slechts kort.

We hebben een poging gedaan om hem opnieuw zelf te laten eten. Laat ons zeggen dat dat niet al te best is afgelopen.

We zijn ook nog eens met hem gaan zwemmen. Hij was veel enthousiaster dan gisteren, hoewel de temperatuur vergelijkbaar was. De zwemband die Gerben van Ilse heeft gekregen, bracht echt op. Hij peddelde zelf even vooruit in het water met zijn beentjes.

Een ontspannende dag, afgesloten met de stress om alles georganiseerd te krijgen voor de terugtocht. We denken dat deze reis de eerste zaal zijn waarbij de strijk voor de terugtocht al volledig gedaan is.

Tot morgen!

13 september : eindelijk naar het rif

We slaan enkele dagen over, we laten jullie in spanning wat er op 11 en 12 september is gebeurd en springen direct naar 13 september, vandaag. Vandaag hebben we eindelijk onze trip naar het rif kunnen doen. We hadden zondag eigenlijk al geboekt, maar onder voorbehoud of het weer wel goed zou zijn. Uiteindelijk bleek dat het geval en hebben we de sprong gewaagd.

Deze keer hebben we geen bus geboekt om ons naar de plaats van vertrek te brengen, wat natuurlijk de nodige stress opleverde. Die smolt echter weg eens we ter plaatse waren.

Kwestie van een voorsmaakje te geven van waar we precies naartoe gaan, een luchtfoto van het rif.

Op de onderstaande foto zie je linksboven het ponton waar we naartoe gaan. Rechtsboven is een helipad, waar je eventueel met een helicopter kan gaan vliegen. Onderaan zie je de semi-submersible boat, niet te verwarren met de glass-bottom boat die er ook was.

Hier een foto van ons vooraleer we aan boord gaan van de catamaran die ons naar ons kleine deeltje van het Barrière rif zou brengen. Niet schrikken, Tom heeft inderdaad zijn baard afgeschoren, omdat hij te lang werd en hij geen trimmer bij had. Bovendien is het beter snorkelen zonder baard of snor.

Naast het vrije snorkelen kun je ook meegaan met een geleide snorkeltoer en een snorkel safari (iets avontuurlijker). Valerie ging mee met een gewone toer, omdat het voor haar de eerste keer snorkelen was. Daar hebben we bovendien foto's van!

Valerie is de vrouw links, met een nieuw badpak! Bovendien was ze de enige in heel de groep die ging snorkelen in haar badpak zonder een wetsuit te huren, wat de andere twee op de foto wel dragen. Wetsuits worden gebruikt om te gaan duiken of om bij het snorkelen niet te koud te krijgen.

De grote vis op de foto is Wally, de grootste bewoner van het stukje rif waar we kwamen. Hij is vrij mak en laat zich makkelijk strelen. Het zorgt voor mooie foto's. Nu vragen jullie je vermoedelijk af wat Tom op dat moment aan het doen was. Deze foto zal veel verhelderen.

Laat ons zeggen dat we onze kleine jongen al op veel exotischer locaties te eten hebben gegeven, maar deze is vermoedelijk de enige foto van een etende Gerben. Gerben was niet al te happig op het babygedeelte van de oceaan en is na twee keer proberen maar gewoon op het ponton gebleven. Weliswaar constant achtervolgd door een van zijn ouders. Zelfs Finding Nemo kon hem weinig bekoren.

Nu, attente lezers (en kijkers) zullen gezien hebben dat Tom wel een wetsuit draagt. Niet omdat hij een koukleum is, maar omdat hij zich heeft ingeschreven voor een introductieduik. Je hoeft niet gekwalificeerd te zijn om te gaan duiken, je hoeft enkel een verklaring te ondertekenen dat je de firma niet gaat vervolgen als er iets misgaat... Omdat Valerie op hetzelfde moment aan die snorkeltoer bezig was en we onze kleine man niet in de steek konden laten, kon Tom echter niet aansluiten bij een van de vier groepen die hun duik gingen doen. Daarom heeft Tom zijn duik alleen gedaan, onder begeleiding van een Koreaanse instructeur, de enige die beschikbaar was.

Op zich was het allemaal heel ongevaarlijk. Tom is slechts een goede 5 meter diep gegaan, steeds in de buurt van het ponton. In het begin is de ervaring nogal desoriënterend: ademen door je neus wordt onmogelijk en het idee dat er enkele meters tussen jou en de oppervlakte zitten maakt dat alleen maar erger. Er is één regel bij duiken die je blijkbaar nooit mag vergeten; altijd blijven ademen, nooit je adem inhouden. Als je gewoon blijft ademen, blijft alles in orde. Het zicht onder water was heel mooi. Na het duiken verloor snorkelen zowat zijn aantrekkingskracht, want je zat er verder van af.

Jammer genoeg hebben we daar geen foto's van... De memorycard van de beroepsfotograaf die steeds rondzwom waar die foto's op stonden, was kapot. Hierdoor zijn er zo'n 200 foto's verloren gegaan, waaronder die van Toms duiktocht. We hebben wel een attest van de duik, als bewijs dat we niet aan het bluffen zijn!

Nu, enkele foto's van wat Tom en Valerie allemaal onder water hebben gezien:

Deze hebben we niet gezien: kwallen of stingers en reef sharks. Die laatste waren er wel, maar kon je enkel op de snorkel safari zien.

Je kan begrijpen dat we 's avonds redelijk moe waren. We wouden jullie dit echter niet ontzeggen!
We sloten de avond dan ook af met een geserveerde maaltijd in het restaurantje op het domein. Kleine man lag al in zijn bedje, waardoor mama en papa even wat tijd voor elkaar hadden. En al wie ons kent, weet dat we dit moment meestal invullen met een culinaire uitstap. De spagetti carbonara en de pizza met lookbroodjes hebben ons gesmaakt! Wisten jullie trouwens dat een standaardblik fanta hier 375cl was? En dit voor 3$!