16 en 17 september: een brief

Beste familie,
Beste vrienden,
Beste collega's,
Beste mensen,


Het is momenteel maandag 17 september, 21u20 's avonds en ik zit in ons camper naast twee slapende mannen. De ene al iets groter dan de andere, maar allebei even lief en zorgzaam voor hun vrouw en mama. Stilletjes aan, dringt het tot ons door dat ons avontuur naar zijn einde loopt en Vlaanderen naar ons lonkt.

De twee afgelopen dagen waren we met zijn drietjes vele uren op de weg, terug richting Brisbane. De plaats waar ons verhaal down under begon en ook afloopt. Deze uren gaven voldoende ruimte om terug te blikken naar deze 5-veel te korte- weken en onze toekomst.

We kunnen met zijn drietjes beamen dat het leven hier ons wel beviel. We waren samen, dag en nacht, in een veel te kleine ruimte. Ja, we noemden het in het begin 'the little home of horror'. Bukken,draaien, zoeken naar ruimte om iets weg te bergen in een camper met twee verdiepingen, het is niet altijd even evident! Maar we vonden vrij snel onze manier van werken en geraakten geroutineerd in het zetten en afbreken van Gerbens slaapkamer op het eerste verdiep. De naam veranderde reeds naar 'the little house on the prairie'.

Als ouders merkten we dat onze kleine spruit een hele verandering onderging in deze vijf weken. Wat hebben we een lief en zorgzaam kind. Uren konden we rijden met een zoon die sliep, naar de weg keek, zijn schoentjes opende en dichtdeed, sliep, naar de weg keek,sliep, zong voor mama en papa,... We lachten zelfs toen we zagen dat hij 'grote manieren kreeg'. In zijn autostoel zittende, beentje over  het ander gekruist en beide armen achter het hoofd. Ik hoor mijn eigen broer al zeggen-' hij is aan het chillen'. En dat kleine paggadertje wist de  harten te stelen van veeeeeeeeeeeele vrouwen door te wuiven, te zingen en naar hen toe te gaan met zijn brabbeltaaltje. Soms in het nadeel van ons pedagogisch project, merkten we dat hij op de  'naughtystep' zat, of we hem negeerden in het hotel en de vrouwen dichtbij naar hem zaten te wuiven en lachen. Daar ging het effect van ons negeren of straffen om negatief gedrag af te leren.Maar alhoewel Gerben ook doorheeft wat driftbuien zijn en soms deze eens in de praktijk wil brengen, zijn we heel fier op hem. DAt kleine mannetje start in minder dan een jaar met schoolgaan. Wat ben ik blij dat ik zo intens deze vakantie kon beleven met hem.

Als vrouw van een heel erg lieve man, kan ik alleen maar schrijven dat hij me heel gelukkig maakt. De tijd dat we weg zijn van werk, huishouden, programmeeropleiding, lerarenopleiding, en terug keren naar uren tijd voor elkaar, deed deugd en doet beseffen dat we het goed doen en elkaar heel graag zien.

Als we eerlijk zijn, denk ik dat een eventuele verhuis naar hier mogelijk zou zijn. Maar er is zoveel goeds dat ons bindt in België, dat het hier nooit zo goed kan zijn als thuis. Alle mensen om ons heen, die we door de drukke agenda's heen vaak te weinig zien, maken dat we nu al terug kijken met een goed gevoel naar 21 september.

Als afsluiter van deze-wellicht te lange- brief, toon ik jullie nog enkele foto's van onze afgelopen twee dagen.

Groeten en tot binnenkort,

Valerie

De omgeving van het campervanpark in Bowen hadden we niet verkend, gezien dit slechts een punt was om te slapen en door te reizen.Bij vertrek merkten we echter dat we in een mooie omgeving zaten. Jammer genoeg hadden we al uitgechecked en konden we het domein niet meer op om achter de omheining te wandelen.

Op lange en saaie routes kom je verschillende soorten verkeersborden tegen die je aanmanen om te rusten. Dit hier is een eerder saai voorbeeld, maar je vindt er ook met raadseltjes (bv hoe noemt de hoogste berg van Queensland) of eerder 'shockerende' teksten (bv break your drive to survive). Je komt ook soms opeenvolgende borden tegen, die de stem van een kind,moeder of vader weergeven. Bv ' How long to  go,dad?' 'Are we there yet?' Als je geen zagend kind hebt, kunnen deze het gezeur vervangen!

 Zie foto 1

Tijdens de lange ritten, namen we soms een pauze voor een stukje fruit. Best handig om je eigen frigo mee op baan te hebben.  EEn eetcultuur hebben ze hier niet echt. Het enige wat je hier om de haverklap ziet terugkomen zijn: Mc Donalds, Hungry Jacks (hamburgerrestaurantketen) en Red rooster (kippenrestaurant).

Veel groenten en fruit kom je daar niet tegen!

 De overheid installeert huisjes met sanitair en een klein speelterrein om ervoor te zorgen dat chauffeurs een gratis koffie krijgen. Dit om de risico's op ongevallen op lange trajecten te verminderen. In de maand dat we op weg zijn, zijn we wellicht 10 huisjes tegen gekomen, maar geen enkel was open. We vermoeden dan ook door de crisis die hier heerst en de daarbij horende besparingen, dat de huidige regering van Queensland dit stopgezet heeft.

 Na dagen gereden te hebben op Bruce Highway, en duizenden bomen gezien te hebben, namen we een andere route. Dit op aanraden van aardige mensen die we ontmoeten op de vorige camping. De bossen werden veranderd in kilometers velden en weiden. Wist je trouwens dat in Australië er- volgens informele bron- 23 miljoen mensen wonen op een oppervlakte zo groot als Europa? Mensen kijken nogal raar op als we vertellen over een bevolkingsdichtheid van 300pp/km2. Ze denken dat wij op elkaar gestapeld liggen in België! En nog raarder kijken ze als we vertellen hoe onze staatsstructuur en de voorbije regeringsvorming gelopen zijn.
.

Op een onverwachts moment tover ik de camera boven en verras ik Tom met een korte vraag. Ik dacht dat jullie het wel eens leuk zouden vinden om ons te horen!